Publiczna Szkoła Podstawowa im. Przyjaciół Dzieci w Przytyku

 
 
Przytyk ul. Szkolna 3
    26-650 Przytyk
   tel. 48 618 03 52
pspprzytyk@poczta.onet.pl
 

                                  
  • Kontakt

    Publiczna Szkoła Podstawowa
    im. Przyjaciół Dzieci w Przytyku
    Tel: 48 6180352
  • Statystyki

    • Odwiedziło nas: 1249186
    • Do końca roku: 278 dni
    • Do wakacji: 85 dni
  • Kalendarium

    Czwartek, 2024-03-28

    Imieniny: Anieli, Kasrota

Jesteś tutaj: Start / PATRON SZKOŁY

PATRON SZKOŁY

 

Artykuły

2023-11-19

Patron szkoły w roku szkolnym 2023/2024

RODZINA NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM DZIECKA

 

„Rodzina nie jest tylko czymś ważnym. Ona jest wszystkim.”

                                                                                                                           (Michael J. Fox)

 

Rodzina jest fachowo określana jako podstawowa i najważniejsza grupa społeczna. Jednak dla większości z nas to wspólnota, którą łączy miłość, wzajemne wsparcie i pomoc w każdej chwili.

Dom rodzinny i osoby z nim związane – dzieci, rodzice, rodzeństwo, dziadkowie - wszyscy są bardzo ważni. Istotny jest czas spędzany z rodziną, przeżyte emocje, niezapomniane momenty. To wszystko układa się w wielką całość. Rodzina i dom kojarzą się z dobrocią, miłością, ciepłem i akceptacją. To w niej szukamy schronienia w trudnych momentach. Bez domu, rodziny bylibyśmy nikim. Nasze życie byłoby puste, pozbawione radości i miłości. Te wszystkie wartości trzeba stale pielęgnować, trzeba o nie się troszczyć i dbać o bliskich.

Rodzina w sferze wartości odgrywa nieocenioną rolę, zajmuje bardzo ważne miejsce w kształtowaniu i przekazywaniu norm moralnych. To w rodzinie rozwijamy więzi emocjonalne, uczymy się współpracy, komunikacji, szacunku i wielu innych aspektów, które kształtują naszą tożsamość i charakter. Rodzina pełni również istotną rolę w wsparciu emocjonalnym i materialnym. Ognisko rodzinne jest pierwszą szkołą życia, wychowującą w poszanowaniu godności osoby ludzkiej. Rodzina przygotowuje nas do pełnienia roli dobrego człowieka i obywatela społeczeństwa. Wreszcie rodzina uczy nas bezinteresowności i solidarności, wartości tak bardzo pożądanych w dzisiejszym świecie.

Istotnym elementem rodzin są tradycje i zwyczaje, które przekazujemy z pokolenia na pokolenie. Mogą to być świąteczne obrzędy, coroczne wydarzenia rodzinne czy wspólne tradycje kulinarne. Te elementy pomagają budować poczucie tożsamości rodziny i związku międzypokoleniowego.

 

 

Czytaj więcej o: Patron szkoły w roku szkolnym 2023/2024
2022-09-23

Święto patrona szkoły 2022/2023

Szkoła to nie tylko miejsce, w którym uczniowie spędzają czas, zacieśniając wzajemne relacje i zawiązując przyjaźnie na długie lata. Szkoła to również tradycje, jedną z nich są obchody Dnia Patrona.
„Miłość trzeba pielęgnować jak dziecko, aby się nie zaziębiła, nie zwariowała, nie wyleciała przez okno jak ptak” - myśl księdza Jana Twardowskiego, duchownego, poety, przedstawiciela współczesnej liryki religijnej, kawalera Orderu Uśmiechu, wielkiego przyjaciela dzieci i tegorocznego patrona towarzyszyła będzie nam w bieżącym roku szkolnym.
Czytaj więcej o: Święto patrona szkoły 2022/2023
2021-09-28
2019-10-14

Patron szkoły w roku szkolnym 2019/2020 i 2020/2021

Janusz Korczak

 

Lekarz, pedagog, pisarz, publicysta i działacz społeczny. Janusz Korczak, właściwe nazwisko Henryk Goldszmit, urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 r. w Warszawie. Zginął prawdopodobnie 7 sierpnia 1942 r. w Treblince.

Dzieciństwo i młodość

Pochodził ze spolonizowanej rodziny Goldszmitów - jego pradziad był szklarzem, dziadek lekarzem, zaś ojciec, Józef Goldszmit, znanym warszawskim adwokatem. On sam, jako Żyd-Polak, poczuwał się do podwójnej identyfikacji narodowej.

W ósmym roku życia Henryk rozpoczął naukę w szkole początkowej Augustyna Szmurły przy ulicy Freta, gdzie panował surowy porządek. Później uczęszczał do Gimnazjum Praskiego przy ulicy Brukowej, róg Namiestnikowskiej, w którym nauka odbywała się w języku rosyjskim. Nie lubił zbytnio szkoły, uczył się przeciętnie - raz nawet repetował. Interesował się natomiast literaturą, której poświęcał cały czas wolny. Jego dorastanie i dojrzewanie przebiegało w trudnych warunkach materialnych ze względu na kilkuletnią chorobę psychiczną ojca i jego śmierć w 1896 r.. Ta sytuacja zmusiła go do udzielania korepetycji, aby finansowo wspomóc rodzinę - matkę i siostrę Annę.

W roku 1896 opublikował w tygodniku satyrycznym "Kolce" humoreskę "Węzeł gordyjski", która była jego debiutem pisarskim    i zapoczątkowała twórczość publicystyczną. W 1898 r. zdał maturę  i zapisał się na Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Studia medyczne zajęły mu sześć lat, gdyż pierwszy rok musiał powtórzyć. W dalszym ciągu rozwijał się literacko. Pisał artykuły i recenzje w tygodniku "Kolce" oraz współpracował z różnymi czasopismami. W okresie studiów powstała jego pierwsza powieść "Dzieci ulicy", opublikowana w 1901 r.. W tym czasie pracował również w bezpłatnej czytelni dla dzieci. W latach 1900-1915 był aktywnym członkiem Towarzystwa Kolonii Letnich (później działał także w innych, m.in. w Towarzystwie Kultury Polskiej i w Warszawskim Towarzystwie Higienicznym). W końcowej fazie studiów lekarskich rozpoczął pracę na koloniach: w 1904 i 1907 roku był zatrudniony jako wychowawca dzieci żydowskich w ośrodku wakacyjnym "Michałówka", ponadto pracował też, rok później, jako wychowawca podczas kolonii dla chłopców chrześcijańskich w "Wilhelmówce". Doświadczenia te stały się dla Korczaka podstawą późniejszej pracy pedagogicznej oraz zaowocowały dwiema książkami: "Mośki, Joski, Srule" (wydana w 1910) oraz "Józki, Jaśki i Franki" (wydana w 1911).

W marcu 1905 r. Henryk Goldszmit otrzymał dyplom lekarza i podjął pracę w żydowskim Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów przy ulicy Śliskiej 51 w Warszawie. Tam, jako tzw. lekarz miejscowy, zobowiązany był do całodobowej opieki nad chorymi oraz udzielania porad w ambulatorium przyszpitalnym (bez różnicy wyznania); oprócz tego świadczył wizyty domowe. W latach 1905-1906 Korczak zdobywał też doświadczenie jako lekarz wojskowy po powołaniu go na front wojny rosyjsko-japońskiej.

Dla pogłębienia wiedzy medycznej pojechał na rok do Berlina (1907/1908) i na pół roku do Paryża (1910). Tam brał udział w wykładach z pediatrii i pedagogiki. Przy okazji oglądał szpitale dziecięce i zakłady zajmujące się terapią i edukacją najmłodszych.  

W 1910 lub 1911 r. przebywał miesiąc w Londynie, odwiedzając tamtejsze szkoły i domy opieki - to właśnie tam zrezygnował   z założenia własnej rodziny i postanowił ostatecznie poświęcić się jedynie pracy z dziećmi.

 

Dom Sierot i działalność międzywojenna

W 1912 roku rozstał się na zawsze z pracą w szpitalu, zamieszkał przy ul. Krochmalnej 92 i objął funkcję dyrektora nowo otwartego żydowskiego Domu Sierot pozostającego pod opieką Towarzystwa "Pomoc dla Sierot". Współpracował tam ze Stefanią Wilczyńską, która pomagała mu wdrażać w życie jego autorskie koncepcje pedagogiczne oraz sama twórczo angażowała się w rozwój placówki. Dom Sierot stał się dla Korczaka miejscem codziennej, pogłębionej obserwacji rozwoju psychofizycznego dziecka. Tam także zrodziły się nowatorskie pomysły, takie jak: sejm, sąd, gazetka, notariat, zakłady.

Korczak w 1914 r. został powołany do wojska, początkowo jako ordynator polowego szpitala dywizyjnego na Ukrainie, następnie został lekarzem pediatrą w przytułku dla dzieci ukraińskich pod Kijowem.  W Kijowie poznał Marię (Marynę) Falską, z którą później współpracował. Podczas wojny napisał też jedną ze swoich najważniejszych książek pt. "Dziecko w rodzinie" - pierwszą część tetralogii "Jak kochać dziecko", która ukazała się w 1919 r. (całość zaś w 1920). W 1918 r., po powrocie do Warszawy, znów podjął pracę w Domu Sierot.

 

Od listopada 1919 r. Korczak blisko związany był z otwartym wówczas zakładem Nasz Dom kierowanym przez Falską (od 1921 prowadzonym przez Towarzystwo "Nasz Dom"). Odwiedzał regularnie placówkę w charakterze lekarza i pedagoga. W 1928 r. Nasz Dom przeniósł się na Bielany, a Korczak wciąż utrzymywał z nim kontakt.

W 1926 r. zainicjował wydawanie eksperymentalnego tygodnika dzieci i młodzieży "Mały Przegląd" - jako dodatku do dziennika "Nasz Przegląd". Było to pismo praktycznie całkowicie tworzone "przez dzieci i dla dzieci". Korczak był jego redaktorem do 1930 r., później przekazał tę funkcję Igorowi Newerlemu. Ostatni numer "Małego Przeglądu" ukazał się w piątek, 1 września 1939 r.

W latach 20. Korczak nawiązał współpracę z instytucjami kształcenia nauczycieli i wychowawców, m.in. z Państwowym Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej oraz Studium Pracy Społeczno-Oświatowej w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Szczególnie związany był z Państwowym Instytutem Pedagogiki Specjalnej.

W 1932 r. wyprowadził się z Domu Sierot i zamieszkał z siostrą. W tym czasie podjął się nowych obowiązków, pracował m.in. jako biegły sądowy w sprawach dzieci przy Sądzie Okręgowym oraz referent pism zagranicznych dla Kasy Chorych. Od końca 1934 r. związany był także z Polskim Radiem. Pod pseudonimem "Stary Doktór" wygłaszał oryginalne w formie i treści pogadanki dla dzieci. Współpracował również z wieloma czasopismami (m.in. "Robotnik", "Opieka Społeczna"), także wydawanymi w języku hebrajskim i żydowskim (m.in.: "Olami", "Olami Hakatan", "Hechaluc Hacair", "Dos Kind"), w których jego teksty tłumaczono. Korczak dwukrotnie odwiedził Palestynę, w roku 1934 i 1936 r. Podróżował, ale głównie przyglądał się pracy pedagogiczne w kibucach oraz badał możliwości rozwoju życia żydowskiego.

 

II wojna światowa i śmierć w Treblince

W pierwszych dniach II wojny światowej wraz z wychowawcami     i współpracownikami dyżurował dzień i noc w Domu Sierot. We wrześniu 1939 r. po raz ostatni przemówił w Polskim Radiu, nawołując do spokoju. Od samego początku okupacji nieustannie zabiegał także o wsparcie dla swojej instytucji. Latem 1940 r. udało mu się jeszcze wyjechać z dziećmi na kolonie letnie do "Różyczki", filii Domu Sierot mieszczącej się w Wawrze. Jesienią 1940 r. Dom Sierot - jako instytucja żydowska - nakazem okupanta został przesiedlony do getta na ulicę Chłodną 33, do budynku Gimnazjum Kupieckiego im. Marii  i Józefa Roeslerów, zaś Korczak trafił na pewien czas do aresztu za nienoszenie nakazanej Żydom opaski z gwiazdą Dawida.   W październiku 1941 r. Dom Sierot został zmuszony po raz kolejny do przeprowadzki, tym razem na ul. Sienną 16 / Śliską 9, do części pomieszczeń w budynku Towarzystwa Pracowników Handlowych. Korczak cały czas walczył o środki finansowe na utrzymanie dzieci, ale przede wszystkim starał się, by mimo beznadziejnej sytuacji, życie    w Domu Sierot płynęło wcześniejszym, przedwojennym rytmem.   W miarę możliwości zachowane zostały dawne zasady funkcjonowania i wewnętrzne zwyczaje. Na początku 1942 r. Korczak podjął się także oficjalnie opieki nad znajdującą się w tragicznej sytuacji placówką dla sierot - Głównym Domem Schronienia - przy ul. Dzielnej 39, zaś od maja tego roku zaczął pisać "Pamiętnik", który ukazywał tragiczny obraz okupacji hitlerowskiej.

Korczak odrzucał świadomie propozycje osobistego ratunku: nie przyjął pomocy w opuszczeniu getta i ukryciu się, jaką oferowali mu przyjaciele, a w dniu deportacji, rankiem 5 sierpnia 1942 r., w czasie trwania tzw. "wielkiej akcji" (głównego etapu eksterminacji ludności warszawskiego getta) - odmówił opuszczenia dzieci i pracowników Domu Sierot. Źródła dowodzą, że próbę wyprowadzenia go podjąć chcieli pracownicy gminy żydowskiej (nie Niemcy). Musiał liczyć się z tym, że nie przeżyje "wysiedlenia na wschód", przy czym najprawdopodobniej nie wiedział, że Treblinka to obóz zagłady. Ostatni marsz Korczaka i dzieci na Umschlagplatz wszedł do legendy. Zaświadczony w wielu relacjach i wspomnieniach (nie zawsze spójnych i w szczegółach wiarygodnych), jednocześnie żył i żyje własnym życiem - w wersji zmitologizowanej. Istota legendy odzwierciedla jednak niepodważalną prawdę o Korczaku - niezawodnym autorytecie moralnym.

Utwory Janusza Korczaka:

  • "Dzieci ulicy", 1901
  • "Koszałki opałki", Warszawa 1905
  • "Dziecko salonu", Warszawa 1906
  • "Szkoła życia" (w "Społeczeństwie"), 1908
  • "Mośki, Joski i Srule", 1910
  • "Józki, Jaśki i Franki", 1911
  • "Sława" (opowiadania), 1912
  • "Bobo" ("Bobo", "Spowiedź motyla", "Feralny tydzień"), 1914
  • "Momenty wychowawcze", 1919

  • "Jak kochać dziecko", t. 1, 1920
  • "Jak kochać dziecko", t. 2, 1921
  • "O gazetce szkolnej", 1921
  • Wstęp do Jędrzeja Śniadeckiego: "Rozprawa o fizycznym wychowaniu dzieci", 1922
  • "Sam na sam z Bogiem" ("Modlitwy ludzi, którzy się nie modlą"), 1922
  • "Kiedy znów będę mały", 1925
  • "Bankructwo małego Dżeka", 1926
  • "Bezwstydnie krótkie", 1926
  • "Król Maciuś Pierwszy", 1928
  • "Prawo dziecka do szacunku", 1929
  • "Prawidła życia", 1930
  • "Senat szaleńców", 1930
  • "Król Maciuś na wyspie bezludnej", 1931
  • "Kajtuś Czarodziej", 1934
  • "Uparty chłopiec" (O Ludwiku Pasteurze), 1938
  • "Ludzie są dobrzy", 1938
  • "Trzy wyprawy Herszka", 1938
  • "Refleksje", 1938
  • "Pedagogika żartobliwa", 1939

Czytaj więcej o: Patron szkoły w roku szkolnym 2019/2020 i 2020/2021
2018-11-05

Patron szkoły w roku szkolnym 2018/2019

 

Ewa Błaszczyk (ur. 15 października 1955 roku w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa, pieśniarka.

Absolwentka XI Liceum Ogólnokształcącego im. M. Reja w Warszawie.W 1978 roku ukończyła z wyróżnieniem Warszawską PWST.
Zadebiutowała jako studentka w 1977 na scenie Teatru Współczesnego w Warszawie. Po dwóch latach otrzymała nagrodę Rektora PWST za pierwsze osiągnięcia sceniczne.

Jest również aktorką śpiewającą. Brała udział wpryegldach piosenki aktorskiej we Wrocawiu. Śpiewa głównie piosenki Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty.

Jest współautorką (razem z Krystyną Strączek) osobistego wyznania Wejść tam nie można (wyd. Znak) oraz książki-albumu będącej zapisem rozmowy z Izabelą Górnicką-Zdziech Wszystko jest takie kruche (wyd. Edycja Świętego Pawła, Częstochowa, 2010).

W 2002 roku razem z księdzem Wojciechem Drozdowiczem założyła fundację „Akogo?”, działającą na rzecz dzieci wymagających rehabilitacji po ciężkich urazach neurologicznych. Jej celem było wybudowanie Kliniki Neurorehabilitacyjnej „Budzik” przy Centrum Zdrowia Dziecka będącej pierwszą w Polsce kliniką dla dzieci po ciężkich urazach mózgu. Otwarcie kliniki miało miejsce 7 grudnia 2012.

Czytaj więcej o: Patron szkoły w roku szkolnym 2018/2019
2017-10-15

Patron szkoły w roku szkolnym 2017/2018

 

 

Majka Jeżowska, właśc. Maria Zofia Jeżowska (ur. 25 maja 1960 w Nowym Sączu) – polska piosenkarka, kompozytorka, reżyser.

 

Jest absolwentką II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej w Nowym Sączu.

 

Ukończyła Wydział Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach pod kierunkiem Krystyny Prońko.

 

W 1978 zdobyła nagrodę ZAKR-u na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W 1979 na Festiwalu w Opolu uczestniczyła w konkursie premier, na którym otrzymała wyróżnienie za interesującą interpretację wykonywanych piosenek za „Nutka w nutkę”[1].

Po tym sukcesie wydała swoją pierwszą płytę autorską Jadę w świat, na której znalazły się jej przeboje „Od rana mam dobry humor”, tytułowa „Jadę w świat” oraz „Najpiękniejsza w klasie”. Na Festiwalu w Opolu w 1980 uczestniczyła w konkursie premier, na którym otrzymała III nagrodę za piosenkę „Reggae o pierwszych wynalazcach”

W 1981 wyjechała do Stanów Zjednoczonych. W 1982 r. poślubiła gitarzystę Toma Logana i osiadła w Chicago. Była wokalistką zespołu Heat N Serve. W 1984 r. zaśpiewała piosenkę skomponowaną przez męża – „Rats on a Budget”, do której wideoklip wygrał międzynarodowy festiwal teledysków niskobudżetowych w Saint-Tropez, a następnie był emitowany w amerykańskiej telewizji muzycznej MTV.

W USA mieszkała do 1993 r. jednocześnie kontynuując karierę w Polsce. W 1987 zdobyła na koncercie premier Festiwalu w Opolu I nagrodę, śpiewając w trio z Krystyną Prońko i Piotrem Szulcem piosenkę „Czekamy na wyrok”. W 1988 ponownie zdobyła I nagrodę na koncercie premier w Opolu, tym razem za solowe wykonanie piosenki „Edek”. W 1988 za działalność i twórczość estradową została otrzymała Nagrodę Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego.


Jej druga płyta autorska Wibracje ukazała się w 1987. W latach 90. XX w. kilka razy prowadziła własny show na Pikniku Country w Mrągowie. Wykonywała piosenki skomponowane przez Krzesimira Dębskiego w filmach Juliusza Machulskiego Kingsajz i Deja vu. Jej piosenka „Kolor serca” promowała w 1993 akcję Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.

Równolegle ze swoją główną twórczością pop, Maria Jeżowska zajmuje się komponowaniem i wykonywaniem piosenek skierowanych do dzieci. Jak sama stwierdziła w jednym z wywiadów prasowych inspiracją dla twórczości dla dzieci stała się chęć nagrania piosenki dla swojego syna. Szukając w archiwach zorientowała się, że polska twórczość piosenkarska dla dzieci jest bardzo uboga i niskiej jakości.

W 1984 wykorzystała tekst Agnieszki Osieckiej, A ja wolę moją mamę, do którego skomponowała muzykę i nagrała piosenkę pod tym samym tytułem dla III Programu Polskiego Radia. Piosenka ta uzyskała dużą popularność, która skłoniła ją do wydania całej płyty pod tym samym tytułem. Płyta ta jak na ówczesne czasy okazała się dużym sukcesem i została sprzedana w 50 000 egzemplarzy. Na kanwie płyty powstał też musical pod tym samym tytułem, do którego libretto napisał Jacek Cygan.

Dla odróżnienia swojej twórczości dla dzieci od twórczości pop dla dorosłych zaczęła używać zdrobniałej wersji swojego imienia „Majka”. Inne znane przeboje Majki Jeżowskiej to piosenki Wszystkie dzieci nasze są, Dłonie, a także On nie kochał nas, śpiewana wspólnie z Krystyną Prońko.

W 2008 prowadziła w TV Puls program dla dzieci pt. Singa Dinga.

W latach 80. współpracowała z Jackiem Cyganem. Wspólnie wypromowali wiele dziecięcych i młodzieżowych gwiazdek tamtych czasów, m.in.: Kasię Fronczewską i Magdę Fronczewską, Krzysztofa Antkowiaka, Annę Jurksztowicz oraz Papa Dance.

Po powrocie na stałe do Polski w 1994, założyła własne przedsiębiorstwo fonograficzne JA MAJKA Music, w ramach którego wydała kilkanaście swoich płyt z muzyką dla dzieci, zorganizowała kilka tysięcy własnych koncertów oraz różnego rodzaju imprez dla dzieci i rodzin.

Należy do grona kawalerów Orderu Uśmiechu, a od roku 2003 jest ambasadorem dobrej woli przy UNICEF-ie w 2007 została ambasadorem organizacji Polish American Youth w Chicago.

 

Jako Maria Jeżowska:

  • 1981 Jadę w świat

  • 1987 Wibracje

Jako Majka Jeżowska:

  • 1990 The best of Majka (Bravo)

  • 1994 Kolorowe dzieci (Ja Majka Music, POL: złota płyta)

  • 1995 A ja wolę moją mamę (Ja Majka Music)

  • 1995 Zimowe obrazki (Ja Majka Music)

  • 1996 Kochaj czworonogi (Ja Majka Music)

  • 1998 Królestwo zielonej polany (Pomaton EMI)

  • 2000 Złota Kolekcja. Najpiękniejsza w klasie (Pomaton EMI)

  • 2003 Marzenia się spełniają (Ja Majka Music)

  • 2007 Przytulaki (Pomaton)

  • 2009 Rytm i melodia (EMI Music)

  • 2010 Czarodzieje uśmiechu (Ja Majka Music)

  • 2011 Czarodzieje uśmiechu 2 (Ja Majka Music)

  • Wszystkie dzieci nasze są

  • Wstawaj, to już wiosna

  • Kim Kolwiek

 

Czytaj więcej o: Patron szkoły w roku szkolnym 2017/2018
2017-02-20

Patron Szkoły w roku szkolnym 2016/2017


     Marian Woronin 

   

       Urodził się 13 sierpnia 1956 roku w Grodzisku Mazowieckim. Szybki był od zawsze. Po raz pierwszy poszedł na zajęcia Szkolnego Klubu Sportowego w szkole podstawowej. I tak wszystko się zaczęło. Od początku najbardziej polubił biegi, zwłaszcza na krótkich dystansach. Ta chwila podniecenia przed każdym startem, troszkę strachu, niepewności. A potem już tylko jak najszybciej dobiec do mety. Dystans 60 metrów w szkole podstawowej to była JEGO specjalność. Całkiem nieźle radził sobie także na dłuższych dystansach. Po szkole podstawowej poszedł do technikum kolejowego. Był początek lat 70-tych, a wtedy mundur kolejarza to było coś. Zawsze marzył o tym by być maszynistą.


         Maszynistą wprawdzie nie jest (został specjalistą z zakresu trakcji elektrycznej), ale do dziś z rozrzewnieniem wspomina szkołę średnią.Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego oraz studia podyplomowe na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ponieważ cały czas kontynuował karierę sportową zainteresował się nim Centralny Wojskowy Klub Sportowy "Legia". I tak już zostało.Do końca kariery sportowej, do 1989 roku, był legionistą.Kariera jego rozpoczęła się w iście sprinterskim tempie. W 1976 r. zakwalifikował się do polskiej reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Montrealu, gdzie wystartował w sztafecie 4x100 m, zdobyli tam 4 miejsce.Dwa lata później, na mistrzostwach Europy sztafeta, w której biegł, zdobyła złoto.Do historii lekkiej atletyki wdarł się równie przebojowo. Do dziś wszyscy pamiętają datę – 9 czerwca 1984 . W Memoriału im. Janusza Kusocińskiego, podczas jego rekordowego biegu na 100 m zegar wskazał dokładny pomiar 9,992. Zgodnie z przepisami IAAF dotyczącymi zaokrąglania czasu,wynik został oficjalnie uznany jako 10,00. Przez cztery lata był to rekord Europy.

Do największych sukcesów Woronina ze stadionu otwartego należą także takie sukcesy jak mistrzostwo (1978) oraz  wicemistrzostwo Europy (1982); trzykrotne zwycięstwo w Pucharze Europy (1979-1985), a także złoto i srebro Pucharu Świata (1979 i 1981). Przypomnijmy, że w latach 1978-1987, Woronin aż pięć razy pod rząd (!) zostawał Halowym Mistrzem Europy w biegu na 60 metrów. 

Pięć złotych medali ME zdobytych pod rząd to osiągnięcie jakiego nie dokonał nikt na świecie.  
A mógł mieć tych medali jeszcze więcej. Na skutek małego zainteresowania mediów wycofał się on jednak z wielu halowych imprez. 
21 lutego 1987 roku wystąpił na hali po raz ostatni i to właśnie wtedy ustanowił Rekord Świata na 60 metrów: 6,51.

Czytaj więcej o: Patron Szkoły w roku szkolnym 2016/2017
2017-02-20
2017-02-20